آیا فرهنگ حاکم بر سیلیکون ولی تغییر می نماید؟ - سفر به کیش

کمپانی هایی نظیر فیسبوک، اپل، گوگل، توییتر، اوبر، آمازون و Airbnb همگی در بیانیه هایی، نژادپرستی را محکوم نموده و می گویند که در کنار معترضین خواهند ماند. آمازون در یک توییت نوشت: رفتار غیرمنصفانه و خشن با مردم سیاهپوست کشورمان باید متوقف گردد. ما همه کنار یکدیگر با جامعه سیاهپوستان -کارمندان مان، مشتریان مان و شرکایمان- در مقابله با نژادپرستی سیستماتیک و بی عدالتی اعلام همبستگی می کنیم.

در فیسبوک هم مارک زاکربرگ یک پست درباره مسئولیت پذیری نسبت به نژادپرستی و بی عدالتی منتشر کرد و از بعضی قربانیان نیز نام برد: ما کنار جامعه سیاه پوستان می ایستیم - همینطور بی شمار افرادی که با ارج نهادن افرادی مانند جرج فلوید، برنا تیلور، احمد آربری و بسکمک دیگر که نام هایشان فراموش نخواهد شد به سمت عدالت گام برمی دارند.. توییتر، بیوگرافی اکانت سازمان اش را به هشتگ BlackLivesMatter تغییر داد و تصویر پروفایلش هم از آن لوگوی راضی آبی رنگ به جایگزینی سیاه و سفید تغییر کرد.

در بعضی موارد، این بیانیه های سازمانی با چیزی همراه شده اند که آن ها را می توان نخستین گام های حقیقی برای کمک به معترضین تلقی کرد. فیسبوک گفت که 10 میلیون دلار به یک سازمان عدالت نژادی اهدا می نماید، اما دقیقا تعیین نکرد چه سازمانی و چه زمانی و از پاسخ به پرسش این مقاله نیز سر باز زد.

اپل و گوگل هرکدام مبالغی را به سازمان Equal Justice Initiative اهدا کردند که به افرادی که به اشتباه زندانی شده اند کمک قانونی می رساند. یوتوب وعده کمک 1 میلیون دلاری به سازمان های عدالت اجتماعی داد و اوبر هم 1 میلیون دلار به چندین گروه ریفرم عدالت مجرمانه اهدا کرد و گفت در کنار جامعه سیاه پوستان و معترضین صلح طلب است.

اما سوالی پیش می آید که پاسخش چندان واضح نیست: آیا یکی از کمپانی های قدرتمند بالاخره بلاغت را تبدیل به کاری حقیقی و قابل سنجش می نماید؟ مری-هانتر مک دانل، کسی که روی اکتویسیم سازمانی در مدرسه تجاری وارتون پژوهش می نماید عقیده دارد: هیچکس دیگر توییت نمی خواهد. پول دادن به سازمان هایی که در خط مقدم هستند بیشتر کمک رسان خواهد بود. اما باز هم تا حدودی مثل حواله دادن مسئولیت به کسی دیگر است. مردم از این اتفاق خسته شده اند.

مک دانل می گوید یک تست حقیقی این خواهد بود که آیا کمپانی های تکنولوژی برای اعمال تغییرات ساختاری و اساسی لابی خواهند کرد یا خیر. شرکت هایی مانند گوگل -که طی دهه اخیر بالغ بر نیم میلیارد دلار صرف لابی گری نموده- همین حالا با قانون گذاران بر سر یک میز می نشینند و و بیشتر از هرکس دیگر در فرایند قانون گذاری تاثیرگذار تلقی می شوند - حتی بیشتر از سازمان های غیر انتفاعی ای که سرمایه شان را تامین می نمایند.

او در این باره شرح می دهد که: می توانید با هر یک از سازمان های مردم نهاد و فعال در زمینه های اجتماعی صحبت کنید و به شما خواهند گفت که اصلی ترین رقبایشان، شرکت های عظیم هستند. بنابراین چیزی که مردم از آن ها می خوهند اینست که از آن پلتفرم برای لابی و ایجاد تغییرات ساختاری عظیمی که به آن ها احتیاج داریم استفاده نمایند.

کمپانی های تکنولوژی هر از گاهی نشان داده اند که قادر به چنین کاری هستند. در سال 2017، بعد از اینکه دونالد ترامپ فرمان اجرایی منع سفر به آمریکا از سوی شهفرایندان 7 کشور عمدتا مسلمان را امضا کرد، آلفابت (کمپانی مادر گوگل) به شکلی چشمگیر لابی گری و با این قانون مخالفت کرد.

فیسبوک هم مقداری از پولش را صرف فعالیتی مشابه کرد و زاکربرگ به صورت عمومی در مخالف با این فرمان اجرایی برآمد. رهبران تکنولوژیک به صورت گروهی از هیئت مشاوره مالی دونالد ترامپ بیرون آمدند. با این همه، جای خالی این لابی گران صنعت تکنولوژی را می توان به وضوح در دیگر مباحثات سیاسی حس کرد.

فیسبوک در سال 2016 و بعد اینکه ویدیوی تیراندازی پلیس به فیلاندو کاستایل به صورت گسترده در پلتفرمش منتشر شد، یک بنر عظیم با شعار جان سیاه پوستان مهم است در مقر خود نصب کرد. اما هیچ شواهدی وجود ندارد که نشان دهد فیسبوک در پاسخ به خشونت پلیس، اعمال فشار سیاسی یا لابی گری نموده باشد.

تا به امروز تعیین شده که صنعت تکنولوژی به سختی قادر به دل کندن از ریشه هایش است و تاریخچه ای طولانی از محصولاتی که توسط افرادی تعیین برای افرادی تعیین ساخته شده اند نیز این موضوع را به اثبات می رساند. برای مثال کمپانی های مختلف طی سال های اخیر پول و زمان زیادی را صرف تنوع بخشی به نیروی کاری عمدتا مرد، سفیدپوست و آسیایی خود نموده اند.

اما گوگل اوایل همین سال جاری گزارش کرد که تنها 5.5 درصد از استخدامی هایش در سال 2019 سیاه پوست بوده اند و این یعنی رشد اندک نسبت به آمار 4.8 درصدی سال 2018. فیسبوک از سال 2014 تا امروز تقریبا تعداد کارمندان سیاه پوستش را دو برابر نموده اما سهم آن ها همچنان چیزی بیشتر از 3.8 درصد نیست.

نوعی تنگ نظری عجیب در حوزه تکنولوژی وجود دارد که طراحی محصول و رابط کاربری را شامل شده و این سوال را مطرح می نماید که ضروری است چه محصولی به دنیا بیاوریم و به چه افرادی خدمت رسانی کنیم. این را مارگارت اومارا، پرفسور تاریخ شناسی دانشگاه واشنگتن در کتاب خود تحت عنوان سیلیکون ولی و بازسازی آمریکا می نویسد: نوعی بی بصیرتی وجود دارد.

اومارا عقیده دارد که بسکمک از نخستین بازیگران سیلیکون ولی در اواخر دهه 60 میلادی به سمت گروه های چپ و آموزه های ضد استقرار گرایی کشیده شدند. آن ها عقیده داشتند که صرفا با ساخت ابزارهایی که به وضوح دخالتی در سیاست ندارند و مردم را به یکدیگر متصل می نمایند، قادر به ساخت دنیای بهتر خواهند بود.این ذهنیت عمیق وجود دارد که شما با فراهم آوردن دسترسی گسترده به کامپیوتر، می توانید بسکمک از بی عدالتی های اجتماعی را از بین ببرید.

این ذهنیت تا حدی درست و اثبات شده است. همانطور که زاکربرگ در پست اخیر خود راجع به ویدیوی مرگ فلوید گفت: همه ما لازم بود این ویدیو را ببینیم. اما تعیینا دسترسی به اطلاعات به تنهایی برای رفع سازی مشکل دوگانه بی عدالتی نژادی و خشونت پلیس کافی نیست. پلتفرم های تکنولوژیک در ضمن گاهی با بسنده کردن به اطلاعات، شرایطی عکس را رقم می زنند. برای مثال انتشار اطلاعات کذب در فیسبوک باعث شد گروهی اقلیت در میانمار مورد خشونت قرار بگیرد. تندروهای راست و تئوریسین های توطئه هم حالا یوتوب را به عنوان خانه جدید خود انتخاب نموده اند.

یک تفاوت عظیم میان دوره کنونی و 5 سال پیش اینست که کارگران حالا سر و صدای بیشتری به پا می نمایند. در روز دوشنبه گذشته، کارگران فیسبوک اعتراضی مجازی به تصمیم مدیران نسبت به اجازه دادن به ترامپ برای نشر پیغام های تحریک آمیز در این پلتفرم ترتیب دادند: همان پیغام هایی که پیشتر در توییتر هم علامت گذاری شده بودند.

بعضی کارمندان هم بیانیه های خودشان را منتشر کردند که البته عاری از تصاویر پر زرق و برق بیانیه های مدیران شان بود. یکی از کارمندان اینستاگرام در توییتر نوشت من شدیدا از آنچه کمپانی به دنیا نشان می دهد ناامید و شرم زده شده ام و از دیگران خواست که از پول های زاکربرگشان برای نمایش هم بستگی با معترضین استفاده نمایند.

اومارا در نهایت می گوید: استعداد ارزش مندترین چیزیست که این کمپانی ها دارند. برای همین است که تمام کوشش شان را می نمایند که خوراکی و مزایا و جایگاه های اداری چند هزار دلاری برای آن ها تهیه نمایند. اگر این استعدادها به اندازه کافی سر و صدا نمایند، همین می تواند به تغییر دنیا منجر گردد.

منبع : دیجیاتو