تورمجازی: دلتا ارینوکو؛ ونزوئلا

به گزارش سفر به کیش، قوم وارانا، بومیان شمال شرقی ونزوئلا، سبک زندگی متفاوتی برای خود دارند که نظر هر ببیننده ای را به خود جلب می نماید. زندگی این مردم موضوع تور مجازی این هفته خبرنگاران است.

در این مطلب از تور مجازی با زندگی بومیان شمال شرقی ونزوئلا از زبان یکی از اعضای تیم عکاسی ایرپانو آشنا می شوید.

پیش از آماده شدن برای سفر به دلتا اورینوکو کمی مردد بودم؛ فکر می کردم اینجا هم یکی از همان جاذبه های گردشگری معمول است که در آن تعدادی از بازیگران با پوشیدن لباس های محلی سرخپوستی و نشان دادن صحنه هایی از زندگی قبیله ای خود سعی در سرگرم کردن گردشگر ها دارند. اما سخت در اشتباه بودم.

از لحظه ای که روانه جاده های خاکی ساوانا شدیم و در نهایت به یک شهر کوچک رسیدیم دو ساعتی می گذشت. آنجا یک قایق در اسکله منتظر ما بود. به محض این که اسباب و خرت و پرت هایمان را در قایق جا دادیم، جستجوی ما برای یافتن مردمان بومی وارانو (Warao) شروع شد.

اولین اروپایی هایی که پس از کریستف کلمب قدم در دلتا اورینوکو گذاشتند به اینجا آمدند؛ در اینجا با اولین چیزی که روبرو شدند خانه های وارانویی بود که روی ستون هایی ساخته شده بودند و با مجموعه ای از پل ها با هم مرتبط می شدند. این نوع معماری آنها را چنان به یاد ونیز انداخت، که این سرزمین تازه را ونزوئلا (ونیز کوچک) نامیدند.

وارانو خود به معنای مردم قایق سوار است، این نام برگرفته از سال ها ارتباط و نزدیکی زندگی مردم با آب است. حتی کلمه ای که خانه (janoko) معنا می دهد در اصل به معنای مکانی برای قایق است. سطوحی که از الوار یا تنه نخل ساخته شده اند تصویر خوبی از سبک زندگی و نگرش مردم این منطقه نسبت به خانه هایشان را نشان می دهد. سقف خانه ها از برگ های درخت نخل یا پوشال ساخته شده است. هیچ دیوار یا حائلی وجود ندارد. برای خواب از ننوهایی که به دست زنان از الیاف نخل ساخته شده استفاده می نمایند و این تمام آنچه است که از وسایل و لوازم خانه داری دارند.

مردم وارانو از همان اولین سال های کودکی به بچه ها خود قایق سواری یاد می دهند. کمتر پیش می آید که دست به شکار بزنند و عمدتا به ماهیگیری مشغول اند. در بعضی از منطقه ها وارانو شرایط برای رشد سبزیجات و برنج فراهم است. دلتا عمدتا از باتلاق و جنگل های حرا تشکیل شده است، بنابراین قدم زدن در اینجا کار آسانی نبود. با هر جزر، آب ریشه های درختان را می پوشاند و با عقب رفتن آب، هزاران خرچنگ کوچک و پشه باقی می ماند.

ما شب را در هتلی در اعماق جنگل ماندیم. پرده های پشه گیر روی پنجره ها نصب بود و تخت با سایه بان پوشیده شده بود. اما همه این اقدامات و حتی استفاده از مواد دافع تاثیر زیادی روی پشه ها نداشتند. شب که می شد پشه ها همه جا بودند. حتی گربه بومی آنجا را به شکلی نیش زده بودند که بینی و گوشش دو برابر مقدار طبیعی شده بود.

روز بعد برای تماشا مردم وارانو از هتل خارج شدیم. بسیار صمیمانه از ما استقبال شد: تک تک برای خوش آمدگویی آمدند و خیلی زود وقت پذیرایی از مهمان با غذاهای محلی رسید.

درختان نخل نه تنها به عنوان مواد و مصالح ساختمانی بلکه به عنوان مواد غذایی استفاده می شد. یک نوع کرم نارگیل، لارو بزرگ سفید، در یک تنه درخت خرما قرار می دهند؛ برای چند هفته کرم ها شروع به ساییدن و خرد کردن هسته آن می نمایند. سپس مواد به جای مانده را در آب و به وسیله یک غربال مالش می دهند و در نهایت از آن نوعی خمیر برای پخت پای درست می نمایند. کمی شیرین و چسبناک بود، با این وجود طعم بدی نداشت. بومی ها از خود کرم هم تغذیه می نمایند؛ یا به صورت خام یا سرخ شده.

ماهی نیز یکی از غذاهای مهم مردم وارانا است، البته گونه ای غیر معمول از ماهی. کانال های کوچک پر از پیرانیا است. (پیرانیا: یکی از گروه های ماهیان گوشت خوار در آب های آمریکا جنوبی که دندان های بسیار تیزی دارد). علی رغم ظاهر ترسناکش، پیرانیا چندان خطرناک نیست. مردم محلی با خیال راحت در آب های اینجا شنا می نمایند. وارانایی ها یک نوع سوپ خوشمزه از پیرانیا طبخ می نمایند، گاهی اوقات سر میز ناهارشان پرنده هم دیده می گردد - آنها برای شکار پرنده از تیرکمان ساده ای استفاده می نمایند. البته، تفنگ های ساخت خود را هم دارند.

خانواده ها در وارانا معمولا بزرگ هستند، با این حال کل جمعیت مردم وارانا تنها 20,000 نفر است. یکی از دلایل عدم رشد جمعیت سطح پایین بهداشت و مراقبت های پزشکی و در نتیجه توسعه سل و تب است.

اگرچه زندگی کردن در چنین شرایطی آسان نیست، مردم وارانا اغلب لبخند به لب دارند. زندگی در جنگل، آن ها را به نحوی بار آورده که سپاسگزار نعمت های کوچک باشند و از ساده ترین چیزها لذت ببرند. در گذشته دولت با ساخت مدارس و تامین برق سعی داشت از این مردم حمایت کند. اما با شروع بحران مالی مردم بومی خود به خود رها شدند. در حال حاضر آن ها به همان شیوه اجداد خود زندگی می نمایند: آنها همه آنچه احتیاج دارند را از طبیعت به دست می آورند، اعتقاد به خدای شکار دارند و مشغول قایق سواری اند.