خبرنگاران مسیری ساده از زمین به سوی ستارگان نیست!*
به گزارش سفر به کیش، چگونه میتوانیم در فضا و بین ستارگان، برای شناخت موجودات فضایی، زندگی کنیم وقتی هنوز به شناخت درستی از خود نرسیده ایم؟ به سوی ستارگان ساخته جیمز گرِی (James Gray)، بدون شک جزء بهترین فیلم های امسال است که به اندازه کافی دیده نشده، فروش 132 میلیون دلاری این فیلم، با توجه به بودجه 100 دلاری آن، نشان دهنده این است که این فیلم، نه تنها از سوی جشنواره ها که از سمت مخاطبان نیز مورد توجه واقع نشده. با دریافت امتیاز 84 از راتن تومیتوز و 80 از متاکریتیک، می توان ادعا کرد که فیلم بیشتر از سمت منتقدان تحسین شده تا مخاطبان، به خصوص با دریافت امتیاز 6.6 از آی اِم دی بی.
رُی مک براید (با بازی برد پیت) تمام زندگی خود را در سایه پدر قهرمانش، کلیفورد مک براید (تامی لی جونز) که در مأموریتی برای پیدا کردن هوش مصنوعی در فضا گم شده، گذرانده است. بعد از گذشتن مدت زیادی از گم شدن کلیفورد، برخورد موج های الکتریکی از فضا به سمت زمین آغاز می شود. با بررسی کردن منشأ این موج ها، معلوم می شود که کلیفورد هنوز زنده است و دلیل به وجود آمدن این موج ها او است. حالا رُی مأمور می شود تا پدرش را پیدا کند و جلوی موج های الکتریکی را بگیرد.
در چند سال اخیر فیلم های زیادی در رابطه با فضا ساخته شده است، امّا به جرأت می توان گفت که هیچ کدام به اندازه این فیلم درونگرا و روانکاوانه نیست. برخلاف بیشتر فیلم های این ژانر که اخیراً ساخته شده، جیمز گری سعی بر این دارد که بر تنهایی و عدم برقراری ارتباط رُی با جهان خارجی خود تمرکز کند که به سبب غیبت پدر در دوران کودکی اش به وجود آمده. استفاده از مونولوگ های مالیخولیایی رُی درباره گذشته و حال، ریتم کند فیلم، افکت های گاه آزاردهنده، نماهای بسته و فضاهای تاریک و خالی فیلم در ماه، مریخ و بالاخره پایگاه کلیفورد همه و همه بر تنهایی رُی و عدم توانایی او در برقراری ارتباط تأکید دارند و فضایی تنگناهراسانه (Claustrophobia) در فیلم به وجود می آورند. حتّی لباس فضانوردی ای که رُی به تن دارد او را از دیگر افراد فیلم کاملا جدا کرده است.
بدون شک مهمترین عنصر در پررنگ کردن این وجه از شخصیت او، بازی کاملاً متفاوت برد پیت است که برخلاف بیشتر فیلم های خود که به عنوان شخصیتی برونگرا نقش آفرینی کرده، اینجا رُی مک برایدی ارائه داده که سرد و خونسرد است، به قدری که حتی وقتی با مرگ روبه رو است، ضربان قلبش کاملاً عادی است. طبیعتاً بازی کردن در چنین نقش متفاوتی برای برد پیت یک چالش بزرگ به حساب می آمده؛ ولی او به خوبی از عهده اش برآمده است. شاید به همین دلایل بتوان این فیلم را قبل از یک فیلم علمی-تخیلی، یک فیلم روانکاوانه دانست.
جدا از شخصیت جذّاب رُی با بازی متفاوت برد پیت و تمرکز شدید فیلم بر او، نباید از زیبایی های بصری فیلم غافل شد. به احتمال زیاد در چندین سال اخیر، این فیلم یکی از واقع گراترین فیلم هایی است که در رابطه با فضا ساخته شده، این میل به واقع گرایی تا آنجا پیش رفته که مثلاً بعضی از نماهایی که در ماه دیده می شود، از عکس های واقعی ساخته شده است. وجود صحنه های آرام و کند که آرامشی بی نظیر را برای مخاطب به دنبال دارد و در عین حال صحنه های پرهیجان و اکشنی که به سبب تضادش با ریتم کند فیلم مخاطب را به شدت غافلگیر می کند، باعث شده که علی رغم ریتم نسبتاً کند، به سوی ستارگان به هیچ عنوان اثری ملال انگیز نباشد. طراحی و ترکیب صدای فوق العاده به سوی ستارگان که یک نامزدی در اسکار را نیز برای آن به ارمغان آورد، یکی از مهم ترین علل جذّابیت این فیلم است.
در پایان اینکه، اگر دلتان می خواهد فیلمی جذّاب و هنرمندانه ببینید که از دید بعضی منتقدان نسخه دیگری از فیلم اینک آخرالزّمان فرانسیس فورد کاپولا است، دیدن به سوی ستارگان را به شما پیشنهاد می کنم. با اینکه با تمام اعضای خانواده می توانید این فیلم را ببیند، شاید بهتر باشد تنها به سراغش بروید تا به درک بهتری از آن برسید.
* کلمة Star در قدیم، استعاره از چیزی بوده که کسی در پی آن بوده و به آن نمی رسیده؛ در این فیلم چیزی که رُی باید به آن دست یابد، نه در آسمان که روی زمین است.
منبع: ایرنا